Ze belde me een tijdje geleden op met de mededeling dat ze haar levensvreugde kwijt was. Aan haar stem hoorde ik dat ik een al wat oudere mevrouw aan de telefoon had.
Ze vertelde dat ze 76 jaar was en dat het allemaal niet meer zo lekker ging, haar lichaam deed overal zeer, maar vooral was ze haar plezier in het leven kwijt. En dat paste zó ontzettend niet bij haar. ‘Ja ze zeggen dat het ligt aan dat ik ouder word, maar dat geloof ik niet hoor’.
Twee weken later was ze bij mij in de praktijk…. Bij de eerste stap binnen, vloeiden de tranen….
Ze nam me mee in haar verhaal en ik heb stil en met alle aandacht geluisterd naar haar levensverhaal. Ze vertelde hoe ze drie jaar geleden haar grote liefde kwijt was geraakt na een periode van ernstig ziek zijn en dat ook al haar broers en zussen de afgelopen jaren waren overleden. ‘Ik ben nog maar alleen over…’.
Deze mevrouw kwam mij duidelijk een ‘kadootje’ brengen in het thema ‘afscheid nemen’ en ‘rouwpijn’.
Samen zijn we in een opstelling eens gaan kijken naar de zoekgeraakte levensvreugde. Het werd meteen zichtbaar dat er nog niet volledig afscheid genomen was en nog niet volledig gerouwd was om het verliezen van haar grote liefde. Hij liet zich direct in de opstelling zien.
Ze kwam haar angst tegen om hem echt te gaan verliezen. ‘Als ik echt afscheid neem, dan is hij echt weg’: dacht ze…
Ze is hem gaan aankijken, heeft uitgesproken hoe ontzettend veel ze van hem houdt en hoe enorm ze hem mist. Dat ze alle mooie dingen die ze samen deelden mee zal nemen in haar hart. Dat wanneer het haar tijd is, ze weer naar hem toe zal komen. Maar dat ze tot die tijd hier zal zijn. Hier op deze aarde. En dat ze zichzelf nog een mooie tijd gaat geven.
Het was heel emotioneel en meer dan prachtig tegelijk.
Veel mensen vinden het moeilijk om afscheid te nemen van iemand die hen dierbaar was/is. Afscheid nemen roept de angst op de ander definitief kwijt te raken. Feit is dat er juist echte verbinding vanuit het hart voor in de plaats komt als je de ander de ruimte geeft om te gaan. Het vasthouden van de ander uit angst om te verliezen, blokkeert de liefdesstroom.
3 weken later kwam ze weer…. Weer vloeiden de tranen bij de eerste stap binnen… maar nu van dankbaarheid… Ze kon haar grote liefde weer om zich heen voelen nu ze haar angst om te verliezen wat meer had losgelaten. Haar lichaam was uit de verkramping geraakt. Ze kon weer zin voelen om dingen te doen. Ze was spullen aan het opruimen gegaan in huis. En ze had de keuze gemaakt om haar huis (wat eigenlijk te groot aan het worden is voor haar) in de verkoop te doen. Iets waar ze al vaker aan had gedacht maar wat ze niet durfde.
‘Hij zit niet in de bakstenen van mijn huis hè? Hij zit in mijn hart en gaat met mij mee waarheen ik ook ga.’
En zo is het!
Mooi dit…..
Liefs,
