Dat is een gevoel wat veel mensen met zich mee dragen. Het is een zin die ik vaak hoor in de verhalen die mensen met mij delen in mijn praktijk. Het is een zin die vast is gaan zitten in hun lichaam en daar een blokkade vormt. Een zin waarachter pijn, gemis, verdriet en eenzaamheid schuilgaat. Opgesloten in een potje waarvan met alle geweld de deksel dichtgedrukt moet blijven worden, omdat het te pijnlijk is om die gevoelens te gaan toelaten. En ondertussen kom je in allerlei patronen terecht waar je helemaal niet in wilt zitten, maar wat wel iedere keer gebeurt. 

Een hindernis om de liefdesenergie vrij te kunnen laten stromen….van groot naar klein…. van jouw ouders naar jou en van jou naar jouw kinderen.

Het kan zijn dat je als kind niet gekregen hebt wat je nodig had. Dat je ouders je niet hebben kunnen zien en horen zoals jij wel graag gehoord en gezien had willen worden. Als kind ga je dan de liefde buiten jezelf zoeken. Je gaat geven in plaats van nemen. Je gaat van je plek af waardoor het onmogelijk wordt om te ontvangen van je ouders. De liefdesstroom bereikt jou dan niet meer. Hiermee ontstaat er nog meer leegte en eenzaamheid in je. En ga je nog meer uitreiken naar buiten om de steeds groter wordende leegte gevuld te krijgen. Maar het is nooit genoeg……

Het kan helpen om te gaan begrijpen dat ook jouw ouders ergens vandaan komen. Dat er gebeurtenissen in hun leven hebben gespeeld die hen gemaakt hebben tot wie ze zijn geworden. Jouw ouders hebben geen gebrek aan liefde voor jou in hun hart. Echt niet. Alleen soms zit deze liefde opgesloten in hun hart en kan het niet vrij stromen. Kunnen ze daardoor niet alles geven wat wel in hen zit. En ervaar jij dus een te kort… 

Hoe mooi zou het zijn als jij de energie die je gebruikt om dat ene potje dicht te drukken eens zou gaan gebruiken om wat je weggestopt hebt, te gaan toelaten? En je daarmee verantwoordelijkheid kunt gaan nemen voor je gemis (aan verbinding)? Je op die manier je eigen plek weer zou kunnen gaan innemen ten opzichte van je ouders en je daarmee de hoeveelheid liefde, steun en kracht die ze wel te geven hebben, zou kunnen gaan ontvangen? Hoe mooi zou dat zijn? 

Ik kan uit eigen ervaring zeggen dat dat echt heel fijn is! En ook al weet ik dat het fijn is; evengoed vlieg ik ook nog met regelmaat van mijn plek af en moet ik toch weer voelen hoe naar het voelt als ik dat weer doe. Maar ik weet de weg terug…. De weg terug naar huis…. 

“Lieve vader en moeder, dank je wel voor alles wat jullie gegeven hebben. Het is veel! Ik ben nu volwassen en kan mijn eigen verantwoordelijkheid nemen voor mijn gemis. En de rest ga ik aan mezelf geven. De vruchten daarvan draag ik op aan jullie.” 

Lees die zinnen maar eens voor aan jezelf… en ga eens voelen wat het met jou doet….

Wil je meer weer weten over wegvliegen van je plek, waarom je dat doet en hoe je weer kunt landen op jouw plek? Dan kom gerust, voel je welkom…..

Liefs,