Mijn levensverhaal
Er was eens…..
Voordat ik op weg ging naar de aarde en ik nog ‘op die wolk daarboven zat’ had ik wat drempelvrees. Ik wilde zo graag, maar was er ergens niet zo zeker van. ‘Zal ik wel, zal ik niet…?’ en vooral ook ‘Durf ik wel of durf ik niet?’. Ik was nogal wat van plan daar op die aarde, namelijk liefde en licht brengen in de donkerte en zwaarte van mensen. Met mijn zijn wilde ik een bijdrage leveren aan het vergroten van de hoeveelheid liefde en licht op aarde.
Als steuntje in de rug vroeg ik een ander zieltje, mijn tweelingzusje, om samen met mij de sprong naar de aarde te maken. In ons zielscontract hadden we duidelijk afgesproken dat als we bij onze moeder zouden zijn aangekomen, zij weer terug zou gaan naar de bron waar we vandaan kwamen. Eenmaal in de buik van onze moeder, kon ik me deze afspraak niet meer herinneren. Ik begreep niet waarom ik daar helemaal alleen was. Ik voelde me alleen, verlaten, leeg en intens verdrietig. Ik begreep het allemaal niet….
Ik verlangde terug naar mijn ‘spirituele thuis’, maar dat ging niet. Waarom mocht ik niet terug en mijn zusje wel? Wilde men mij misschien niet meer daarboven? Was er geen weg meer terug? Had ik iets verkeerd gedaan? Was dit mijn straf? Zelfs het in een stuit zijn gaan liggen in de buik van mijn moeder, had geen zin. Ik kon niet terug.
In de buik van mijn moeder voelde ik met mijn voelsprieten hoe moeilijk het leven voor haar was. Hoe donker, leeg en eenzaam het was in haar door allerlei levenservaringen. Het was niet zo makkelijk om verbinding met haar te maken. Ik voelde dat er zo veel liefde in haar hart zat, maar de verwondingen op haar hart maakten dat de liefde er niet vrij uit kon stromen. Opnieuw begreep ik het niet… Ik voelde me alleen, verlaten, leeg en intens verdrietig. Als er zo veel liefde is, waarom stroomt het dan niet voluit naar mij? Wordt er wel van mij gehouden? Ben ik het dan niet waard? Pak ik het dan misschien verkeerd aan? Moet ik meer mijn best doen? Misschien moet ik nog meer geven? Als ik maar genoeg geef van mijn liefde, misschien genezen de verwondingen van haar hart en kan de liefde wel vrij stromen… en dat ging ik doen. Veel lichamelijk en geestelijk ziek zijn kwam op het pad van mijn moeder gedurende het verdere leven en ik bleef geven. Alles voor de liefde…. Ik droeg mijn moeder…. Ik verloor mezelf….
Mijn geboorte in een stuit is ook een hele klus geweest. Ik begreep opnieuw weer heel veel niet…. Ik geloofde inmiddels dat ik dom was. Ik begreep de dingen steeds gewoon niet en betrok dat op mezelf. Waarom was er zo veel paniek buiten de buik over het feit dat ik in een stuit lag? Waarom moest mijn geboorte in het ziekenhuis plaatsvinden? Ik leerde hier dat het gaan van je weg op je eigen wijze gevaarlijk is. Waarom moest het anders in het ziekenhuis gebeuren? Ik heb hier ook de conclusie getrokken dat ik waarschijnlijk niet sterk genoeg was en onvoldoende in huis had om op eigen kracht de klus te klaren. Waarom zouden er anders anderen voor de zekerheid bij moeten zijn om het in goede banen te leiden? Anderen weten het waarschijnlijk beter, want ik had tot op dat moment nog geen seconde gedacht dat ik het niet zou kunnen. Ik kon dus blijkbaar ook niet vertrouwen op mijn gevoel. Want ik zat er hier blijkbaar hartstikke naast.
Waar ik ook mee worstelde gedurende het geboren worden, was dat ik bang was om de verbinding met mijn ‘Thuis’ te verliezen. Alsof geboren worden betekende dat ik alle verbinding met mijn ‘Thuis’ definitief kwijt zou raken en ik losgekoppeld zou zijn. Kiezen betekent verliezen en dat wilde ik niet. Dus koos ik gewoon niet. En bleef als het ware zweven en heen en weer pendelen tussen hier en daar. En zo was ik eigenlijk nergens thuis. Ik voelde me ook nergens echt helemaal thuis. De aarde was niet persé mijn happy place. Opnieuw begreep ik het niet…. Ik begreep niet dat ik niet hoefde te kiezen. Alles is er al en wat van wezenlijke waarde is kan nooit verloren gaan. Je hoeft niets of niemand vast te houden uit angst te verliezen. Je kunt met een gerust hart loslaten. Dat weet ik nu en kan ik nu ook steeds beter voelen… toen niet.
Inmiddels weet ik dat de vrouwen die mij zijn voorgegaan in de vrouwenlijn van mijn moeder, vrijwel allemaal flinke krassen op de ziel hebben gehad en moeilijke en zware ervaringen op hun levenspad hebben gekregen. Zij zijn allemaal zoekende geweest naar hoe als vrouw in je waarde, grootsheid, wijsheid en kracht te staan zonder daarbij jezelf weg te geven of op te offeren. Ik volgde hen onbewust in hun patronen omdat ik er ook bij wilde horen in deze lijn. Dit ging ten koste van het vol in mijn licht, liefde en kracht staan. Terwijl dat juist was waar ik voor naar de aarde was gekomen. Maar zo gaat het natuurlijk vaak… Om in je licht en liefde te gaan staan, moet je vaak eerst de andere kant van de medaille ervaren en doorleven.
Ook waren er nog wat onverwerkte ervaringen uit meerdere vorige levens die ik ‘meegenomen’ had als oud zeer naar dit leven. Vaak levens met ervaringen van veroordeeld en verstoten zijn geweest m.b.t. mijn helder, weten, voelen, zien en horen. We kennen de verhalen wel van brandstapels. Ik begrijp mijn bang zijn voor vuur nu veel beter. Of schandpalen en de galgen op marktpleinen. Ik heb heel lang mijn helder weten, voelen, zien en horen onderdrukt. Mezelf vanuit mijn hart uitspreken heb ik heel lang niet gedaan; onbewust geloofde ik nog steeds dat het me duur zou komen te staan als ik dat zou doen. Mijn ‘voelsprieten’ mogen er nu zijn; mezelf echt uitspreken en laten zien vind ik soms nog steeds een dingetje, maar het gaat echt stukken makkelijker en beter.
In de loop van de jaren ben ik steeds meer gaan begrijpen van mezelf en de patronen waar ik in vast zat. Ik ben aan gaan kijken wat moeilijk was voor mij, mijn pijnen, verdriet, gevoelens van leegte, eenzaamheid en gemis. Mijn patronen van zorgen voor, pleasen, redden, mezelf opofferen en anderen het naar de zin maken. Ik ben mijn belemmerende overtuigingen gaan aanpakken. Ik ben dom, waardeloos en een slachtoffer is omgezet naar ik ben wijs, van onschatbare waarde en enorm krachtig. Ik ben me bewust geworden van het feit dat ik een lichaam heb en dat ik dat lichaam nodig heb om als ziel hier op aarde te kunnen gaan doen waar ik voor gekomen ben. Ik ben verbinding durven gaan maken met het leven en met het vertrouwen dat ik ook dan in verbinding blijf met ‘mijn Thuis’. Het veilig is om mezelf te zijn, ook met mijn hooggevoeligheid. Dat ik er bij blijf horen in het rijtje van de vrouwen die mij zijn voorgegaan, ook als ik kies voor liefde, licht en vreugde in mijn leven. Ook als ik grenzen stel en voor mezelf kies. Het mag mij goed gaan, ook al ging het hen moeilijk en zwaar. Het leven en de liefde mag vrij stromen in en door mij heen. Ik ben het waard! En zo eer ik hen die mij zijn voorgegaan en doe ik iets moois voor aan mijn kinderen en degene die mij nog meer na gaan komen. Dat vind ik mooi….
