Eens in de zoveel tijd komt deze vraag ter sprake in mijn praktijk:
“Danny wil jij alsjeblieft mijn voelsprietjes afknippen?”
Zo ook laatst weer; een jongetje van rond de 8 jaar. Hij nam wat stil plaats tegenover mij aan tafel en met een serieuze blik vertelde hij wat hem dwars zat. Op school zat het allemaal niet zo mee. Hij had het idee dat niemand hem begreep en dat hij maar moeilijk contact kon maken. Hij voelde ook veel boosheid.
Hij vertelde ook hoe hij zijn probleem tot nu aanpakte: achter de andere kinderen aan rennen, die vervolgens hard wegrenden. Toen ik vroeg waarom hij hen achterna rende als ze toch steeds wegrenden, vertelde hij dat hij dat deed omdat hij wilde uitleggen dat hij niet stom was, of raar, of gek. Wat hij dan wel was, wist hij eigenlijk ook niet. Dus als ze om uitleg zouden vragen, dan had hij eigenlijk een probleem erbij, want wat zeg je dan?
Zoals hij het vertelde kon ik het bijna letterlijk voor me zien… hoe hij zo ontzettend hard aan het werk was om er voor te zorgen dat anderen hem begrepen en hem oke zouden vinden zoals hij was. Hij was constant bezig om anderen maar te overtuigen dat hij niet raar of gek of stom is.
Samen zijn we gaan kletsen over zijn gevoelens. Hier moest hij even flink van huilen…. Vooral toen hij voelde dat hij zichzelf eigenlijk ook maar ‘een rare’ vond, dat hij zichzelf eigenlijk ook niet begreep en dat hij zelf ook was gaan geloven dat hij niet oke is zoals hij is. Dat is heel verdrietig!
We hebben gepraat over voelsprieten en hoog-gevoeligheid. Ik vertelde hem dat ik ook voelsprieten heb die het heel goed doen, net als hij. Dat ik mezelf ook heel vaak ‘een vreemde eend’ heb gevoeld. En dat ik dat nog steeds wel eens voel. Dat ik soms nog steeds denk dat de oplossing is om mezelf klein te maken, uitleg te geven of te bewijzen dat ik wel leuk en goed ben zoals ik ben. Maar dat ik heb geleerd dat je je op die manier eigenlijk alleen maar nog verdrietiger gaat voelen en dat je er doodmoe van wordt. Het is veel fijner en leuker om jezelf te zijn. En als je jezelf bent, dan kom je vanzelf ook mensen tegen die bij je passen. Bij wie je mag zijn wie je bent, zonder er iets voor te hoeven doen. Zonder je te moeten bewijzen of iets te moeten presteren.
Na ons samen kletsen heb ik hem een sensibehandeling gegeven. Hiermee kun je beweging en ruimte brengen in de thema’s die vast zijn gaan zitten. Daarmee kan stress-energie afgevoerd worden en kan gezonde energie weer door het lichaam stromen.
Vaak zie ik dat wanneer ik met een behandeling van het kind bezig ben, er bij de moeder ook van alles gebeurt. Kinderen dragen soms ook stukken van thema’s van een van hun ouders. Dat was ook nu het geval. Moeder herkent het verdriet en de pijn van haar zoon in zichzelf ook. Hier hebben we ook meteen naar gekeken met een familieopstelling werkvorm. Hierin hebben we gewerkt aan het feit dat mama ‘de grote’ is en dat hij ‘de kleine’ is. Dat mama haar eigen vraagstukken gaat oppakken. Dat hij dat niet hoeft te doen voor haar. Hiermee viel ook veel last van hem weg.
Een paar weekjes later was hij weer bij mij in de praktijk. Om te bespreken of het al wat beter ging. Hij heeft echt enorme stappen gezet. Zijn voelsprieten hoefden er niet meer af. Hij rent de kinderen op de speelplaats niet meer achterna. Hij heeft ‘gewoon’ gezegd dat hij hooggevoelig is en dat dat oke is. Ik kon voelen dat hij het van binnen ook echt zo begint te voelen. Echt heel krachtig van hem! Hij heeft hiermee ruimte voor zichzelf gecreëerd en veel moeilijk ‘gedoe’ is daarmee verdwenen of verminderd. Moeder ziet nog maar weinig terug van zijn boosheid. Ze begrijpt ook meer van haar prachtige zoon en kan van daaruit ook beter afstemmen op wat hij nodig heeft. De juf ziet een heel ander kind in de klas.
Liefs,
